TERAPIA EMDR
EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) to nurt psychoterapii rekomendowany przez m.in. WHO i Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne do pracy z traumą. Pomaga w bezpieczny sposób przepracować trudne doświadczenia, które mimo upływu lat wciąż wpływają na nasze emocje i zachowania.
Terapia EMDR przebiega w 8 krokach:
1. Poznanie Twojej historii i ustalenie celów
2. Przygotowanie i nauka technik radzenia sobie.
3. Wybór wspomnienia i jego elementów (myśli, emocji, doznań w ciele).
4. Odwrażliwianie – praca ze wspomnieniem przy ruchach gałek ocznych lub innej stymulacji bilateralnej.
5. Wzmacnianie pozytywnych przekonań.
6. Sprawdzenie, czy ciało jest wolne od napięcia.
7. Zakończenie i stabilizacja.
8. Ocena efektów na kolejnych spotkaniach.
Podczas sesji skupiasz się na trudnym wspomnieniu, a terapeuta/ka prowadzi tzw. stymulację bilateralną – np. ruch gałek ocznych w prawo–lewo, naprzemienne dźwięki w słuchawkach albo lekkie dotykanie dłoni. Ten rytmiczny, naprzemienny bodziec sprawia, że obie półkule mózgu zaczynają pracować równocześnie, co uruchamia naturalny mechanizm przetwarzania informacji. Dzięki temu wspomnienia, które wcześniej „utknęły” w bolesnej formie, mogą zostać przetworzone i zapisane na nowo – już bez nadmiernego ładunku emocjonalnego.
Badania pokazują, że EMDR jest jedną z najbardziej skutecznych metod pracy z traumą. Wyniki kliniczne potwierdzają szybkie i trwałe efekty w redukcji objawów stresu pourazowego (PTSD), stanów lękowych, depresji czy problemów w relacjach.
Kiedy trudne wydarzenia nie zostały w pełni przepracowane, mogą wciąż „uruchamiać się” w codziennych sytuacjach – tak, jakby działy się tu i teraz. Na przykład ktoś, kto przeżył napad, może po latach dostać ataku paniki na tej samej ulicy, mimo że realne zagrożenie już nie istnieje.
EMDR pomaga m.in. w:
● traumach z dzieciństwa,
● przemocy i nadużyciach,
● lękach i atakach paniki,
● depresji,
● problemach w relacjach,
● poczuciu niskiej wartości czy wstydu,
● trudnych doświadczeniach zawodowych (np. wypalenie, mobbing).
Ruchy oczu (lub inne bodźce bilateralne) działają podobnie jak naturalne procesy przetwarzania w mózgu, które zachodzą np. podczas snu w fazie REM. Dzięki temu trudne wspomnienia zostają przetworzone i zintegrowane – przestają wywoływać tak silne emocje, a pacjent/ka może na nie spojrzeć z nowej perspektywy.